Duh cah, Ngibadah mung mlaku ono ning dzohire, Keyakinan mung diroso ono ning batine, Dene sing haq isih samar ning awang-awange.
Kepethuk wong mung kethok manis ono ning esemane, Pas sepen malah mati roso pekane, Weruh amanah sing ono pingin nyingkrih sak adoh-adohe.
Duh Gusti sing mboten sare, Sing paling ngertos isine alam sekabehane, Senajan awak dewe isih mbuh kahanane, Nyuwun teteping manah wonten margi ingkang sak mestine, Sabar-Syukur kaleh nopo mawon ingkang sampun dados bagiane,
Post a Comment